Mystery: Suspense: The Lazarus Phenomenon: : A Private Investigator Mystery Crime Thriller: (horror, thriller, science fiction, mystery, police, murder, ... (Marie Avalon Mystery Crime Series Book 1) (13 page)

Avalon afgevraagd of dit misschien een slechte lip lezen. 

"Zijn graf?" 

Renee gelachen. 

"Nee, u heeft gehoord. Vonden het wel makkelijker te breken dat onderdeel aan u in persoon. Nicky…hij doodde ongeveer 7 maanden geleden walking home from school. Het was een hit en run. Politie belt een rijweg voor doodslag." Ze haalde zijn schouders op en nam een wankele ademhaling. 

'Duurzaam op 72 uur geleden heeft hij…De forensics schijnen te denken hij…uhh…uitbrak. Zoals uit zijn kist en het mausoleum we hadden hem entombed" genoemd.

Marilyn geplukt haar schaduwen van haar gezicht, kaak gedaald. 

"bedoel je, je tuin verschillende Lazarus?"      

"Ik had moeite mee, geloof me. Hem verloren, al deze kinderen zijn als het mijne, weet je? Je aan hen gehecht. Niemand meer dan Nicky. Eerlijk, ik was te huur. Geen strafbaar feit. Maar het evangelie. De kinderarts die eruitziet na al mijn oudjaarsavond aanbevolen."

Als opgeroepen, een lange, slanke gember verscheen op de veranda handen bevestigd voor hem, de tanden op de rand.

"Een woord, Renee?"

"Zeker. Go Ahead."

"Het is gewoon, ik maak me zorgen over Alex. Denk dat hij misschien aan uitgeteld. Ik zou hem graag begingen totdat dit alles waait over." De kinderarts glimlachte, wetende wat hij zei klonk verschrikkelijk.

"Oh God, nee! Hij zal me vermoorden als ik hem in de Psych Ward!" Renee je zo als ze probeerde te slikken een wereldbol. 

"Er is geen schande. Alleen voor een paar dagen?" 

"Dr. Swift, ik dank u voor uw bezorgdheid. Het is gewoon…Ik heb mijn jongen te worden met mij, oké?"

Swift hield een hand in mock surrender, een kalme glimlach verspreid over zijn gezicht. 

"begrepen. Maar hij is slecht uit. Ik zou zelfs zo ver willen gaan om te zeggen gebarsten, althans tot nader order. Rest hem, begrijp? Oh, en als Nicolas toont rond eerder dan later eenvoudig Alex, okay?" 

"You Got it!" Renee uitbrak in nerveus lacht.

"Odd. Ik zou mijn inzet Opa's laatste dollar is dit waarschijnlijk Lazarus syndroom. Bijna ongehoord en zeker nog nooit gehoord van na deze lange. Nog steeds is de enige verklaring die ik kan opmaken." Dr. Swift ontkoppeld zijn kin, ogen ver af met moeite. 

"Lazarus syndroom?" Zei Marilyn. Ze vroegen ons af of er een medische term voor 'alles en de gootsteen'. 

De dokter ogen verlicht met ecstasy. 

"Oh, hallo, je moet Detective Avalon! Ik heb altijd al gewild dat je te ontmoeten. Enorme fan van je blog!" Hij rende naar haar toe en schudde beide haar handen. 

"Ah, Nou bedankt. Ik vroeg me af wie die 3 lezers waren."

Ze gelachen. Dr. Swift haalde. 

"Ik zou wel eens een van de weinige, maar ik ben een trouwe minderheid, rechercheur."

"Please. Call Me Marilyn". 

"Marilyn." Swift was vrolijk. Marilyn vonden het schattig. 

 "U moet de beschermheilige van Durango? Behalve met dat accent, zou ik zeggen dat je uit West-londen." Marilyn winked. 

"Hoogste punten! Maar God nee! Ik ben alleen de arts voor de kinderen hier. Lucas Swift. Het is echt een eer detective. Ik bedoel, Marilyn".

Ze lachten en schudde haar hoofd. 

"What's Lazarus syndroom, dokter?"  

"Nou, simpel gezegd, het is als een levenloos persoon is dit van vitaal belang voor hun eigen nadat alle pogingen tot aangewakkerd zijn gestopt. Meestal gebeurt alleen bij proefpersonen die klinisch dood voor een paar minuten. Er zijn enkele gevallen bekend van dagen na de dood. Toch is het nooit geregistreerd als er een half jaar na het verlopen. Long shot, ik weet het. Het is mijn beste gok."

"Uw gok is zo goed als de mijne. I rest my case." Marilyn hingen haar hoofd in een gestileerde pruilmondje.

"Niet zo snel. Mijn boy's out there traipsing door Wild land. Je bent de beste bloodhound We've got on the job. Don't let me down." Renee glimlachte, gelukkig voor het eerst in maanden. Ze motioned voor Marilyn te volgen haar en leidt in het huis. 

* * *

In het midden van de roman farmhouse, Chief Riggs van tollen tienermeisje. Ze wipten gum luid en rolde haar gesmoorde mascara-aangekoekt ogen.

"Kijk! I don't know anything! Dat nerd stierf als eeuwen geleden. Niemand geeft waar hij schrikken uit!" Ze whined, drumming haar vingers tegen haar dijen. 

"Nou, ik zou beginnen zich zorgen als ik jou was, Little miss. Want ik heb hem te vinden en ik heb je volledige medewerking." Chief Riggs was wrijving zijn oogleden op uitputting.

"Waarom ga je vraag zijn bestie?" Ze gooide haar hoofd met een snarky snicker en blies een koepel die burst obnoxiously. 

"Wacht, ik vergat. Dat nerd is geen sprake. Mijn slecht!" Ze bedekt haar getuitte lippen met haar palm. 

"Luister echt oppassen, doll face. Graag wil ik u laten zitten in de county gevangenis totdat de matrijs begon uit de onderkant van de lippen, maar zelfs ik moet toegeven dat het een beetje overdreven. Het is echt een eenvoudige vraag en als je hebt beantwoord, kunt u teruggaan naar de spray een freaky hair. Had u of hebt u niet weten Nicolas Avalon?"

Marilyn gestopt in de gang. Ze maakte een mentale aantekening dat de ontbrekende jongen had dezelfde achternaam als ze het deed. Goed, het zou gemakkelijk zijn te onthouden. 

"Sally! Weer omhoog voor de Chief of je over boviene bariumklysma recht voor de komende 5 maanden!" Renee knapte haar vingers. 

"Oh God! Ja, de stuurman. Ja, ik ben het helemaal wist Nick. Heck, iedereen deed. Hij…Uh, hij was, evenals de valedictorian van onze klas tot de dag dat hij vrijkomt in roadkill." Sally gooide haar handen in de overlevering.

"Okay, nu krijgen we ergens. Ik neem dat betekend dat je wist van sommige van zijn rondhangen. Voor starters, waar denk je dat hij zou gaan na vers verdrijvende uit zijn graf? Waar komt Nicky Avalon ga naar Kick it toen hij koud, hongerig en casket scherp? " Chief Riggs leunde op zijn knieën in hernieuwde belangstelling.

"Als ik zou weten? Serieus, je moet vragen Alex."

"Waar is Alex, dan? Ik zal hem vragen." Marilyn optrad. 

"Huh. Good luck. Hij is omgebouwd tot een robot." Sally rolde met haar ogen. 

"mij gewoon te vertellen waar hij is?" Marilyn gevouwen haar armen. 

"Ah, dus jij bent de privédetective, eh? De lijdensweg is gearriveerd en de Heer loven.  Een pluim voor je als je het kind te spreken. Hij is boven, facing mekka." De voornaamste aangegeven met zijn hoofd. 

Marilyn gingen de krakende trap. De schaduw viel lang over de bovenkamers, weerspiegelt de droefheid was tot de foster home. Hoewel ze niet want ik ken hem, Marilyn kon voelen Nicolas' ontbreken. Blijkbaar op hun eigen manier, zo ook iedereen. De kids glimlachte schuw weg bij haar, omdat zij het lange hal die liep tussen de oost- en westvleugel van het huis. 

"Hey. Alex's room?" Marilyn stopte met een lange jongen met een voetbal shirt. 

"Die Alex, ma'am? Er is wel 3?" 

Marilyn geslikt. 

"Nicolas Avalon's friend?" 

De jongen zijn ogen branden.

"Prescott…oké, ja, je moet de speurneus chick Papa Vierra zei afkomstig was. Nou, Alex kan niet aan de telefoon komen. Hij…uh…verspild. Is hij uit de oostelijke vleugel raam voor 12 uur, dit is geen grap. Net staring, gestenigd. Het zien van Nicky's box…hij verknald."

Marilyn voelde het gewicht van deze situatie naar huis te rijden. Ze knikte, afschudden de stof van het erf en de kilte van naderend onheil dat liep van haar rug.

"allemaal hetzelfde. Wat freaky ding is het uitlijnen in ruimte die dit gebeuren ontgaat mij. Nicky's duidelijk niet rusten in vrede. Ik Alex om mij te helpen een ghost op bed".

De jongen haalde zijn schouders. 

"Cool, denk ik. Ik neem u aan hem." 

Alle kamers in het schemerdonker boerderij, Alex Prescott's was het donkerste. Hij zat met de schaduwen gedrapeerd rondom hem als textiel, voorhoofd tegen de matglazen van de massale venster naast zijn bed.

"Yo, Prescott! De speurneus chick is hier. Wil spreken met jou!"   

Alex niet bewoog. 

"Ja, zie, ik heb u. Hey, als je iets later ben ik Brandon." De jongen haalde zijn schouders op en links Marilyn alleen in de schemerige ruimte. 

"Hey, Alex." Ze stapte dichterbij, waardoor een vloerplank piepten.

Tot haar verrassing, Alex uiteindelijk toch opzoeken. Zij stonden genageld. Zijn uitgebeend face werd dichtgeknepen als zou versplinteren in duizend scherven van porselein. Hij gebalde zijn tanden en zijn purple lips quivered verwarmen. Zijn smaragdgroene ogen glowered met bloodshot aderen. Het verrijkte-bangs kapsel hij was sporting kon niet verbergen de patches hij uitrukken van zijn hoofdhuid. Deze slagaderlijke bloeding vanaf bloed zoals scarlet bakkebaarden de randen van zijn gezicht.  Hij had één van zijn vuisten ingedrukt om de ruit. De knokkels waren bloedige. Hij had gekauwd op de been.

Een puinhoop? Wat een zware overdrijving! Alex Prescott leek op Nagasaki na de bom. 

Marilyn haar ademhaling. Ze gingen en omhelsde hem uit instinct. Hij ontweken, maar had haar niet weerstaan.

Ze doormaakte van hem en zijn gezicht in haar handen. 

"We kunnen hem terug." Ze samenwerkt in zijn ogen, adem ingehouden.

Bevende, hij verlicht zichzelf tall en geplukt zijn iPhone uit zijn jeans broekzak.

"Hij toegangscodes me." Alex sloot zijn ogen, schorre en duizelig.    

Marilyn nam de telefoon in schudden vingers. Ze stilletjes gelezen:

"Alex, Nick. Nieuwe telefoon. Het is freaky, man. Ik zichtb. Nu kan ik me niet herinneren dat ik veel van wat er is gebeurd. Nu serieus, wees op je hoede. Er zijn mensen die mij volgen. Ik denk dat ik in de problemen. Wat moet ik doen als ik in de problemen, dan heeft u waarschijnlijk ook zijn. Kruipt meestal na familie en vrienden, nietwaar? I'm Going to head voor 'Kasteel Coyote' van toen we kinderen waren. Ik zeg niet dat dat moet je komen na mij. Ik wilde alleen maar u weet dat ik okay. Je bent waarschijnlijk freaked! Dude, I'm sorry." 

"Nicky…Nicky's dood? Nu hij sms-Oh God!" Alex drukt zijn gezicht tegen zijn knieën. 

"Kunt u mij de plaats hij het over?"

Alex gaf een weigerachtige nod.

Hoofdstuk 2: 

Hij rende blind. Zijn hoofd gewond, die was zijn enige focus. Kwellende migraine had getart hem voor drie dagen. 

Er waren stemmen in het bos. 

"Het is veel gemakkelijker als u stopt waardoor het moeilijk".

"hoeft niet te worden zoals deze, kiddo."

"Come back, Nicky! Laten we niet zo hard!"

 Nick voelde zijn maag jurkje een strakke vuist van angst. Hij gooide zijn hoofd naar achteren, in de hoop misschien zou geven hem een extra grammetje speed. 

Durango is niet bekend voor extreem koude winters, maar de winter was. Het gras was glad van de vorst. 

Het gleed en rolde bergafwaarts. Hij hoorde een paar van zijn ribben breken, maar nauwelijks merkte de pijn. 

Alles dat hij kon denken was de stemmen. Het geluid van de voeten achter hem onder de schaduw van de bomen. Blaffende honden. Hij dacht misschien dat hij hoorde zelfs een vrachtwagen meanderen door de foilage. 

Hij landde op zijn knieën en voelde bloed zwembad rond zijn knokkels. 

Is dit misschien niet zo eng zijn als hij kon herinneren waarom dit gebeurde. 

Hij herinnerde lichtuitstoot. Hij zag het gebeuren. Hij liep langs de kant van de main-street, we teruggingen naar school. Er was een geluid achter hem als iemand het gas. Zijn nek had gebroken in de richting van het geluid. Een vrachtwagen was zwenkbare like a crazy snake de rijstrook die het dichtst bij hem. 

Hij herinnerde zich krachtig en numb van de botsing. Hij had gevlogen door de lucht en landde in een plas van zijn eigen bloed en hevige pijn. Het was begonnen met donker en hij hoorde Alex schreeuwen zijn naam. 

Oh God, Alex was daar! 

Hij was oké?

De stemmen waren steeds dichterbij. 

Waarom kon hij niets? Hij voelde alsof hij me al eeuwenlang.

Er was niets voordat de auto-ongeluk. Zijn hele leven was verre aquarellen.

Hij ijltempo omhoog en liep. Dat is alles wat hij kon bedenken om te doen. Ran zijn ogen tot overstaanbaarheid verhaspeld uit de pijn in zijn hoofd. Goede God, wat de heck gebeurde? 

Hij was opgetogen toen hij zag de oude boom fort. Hij en Alex had gebouwd op een uitstapje het eerste jaar dat ze graag samen met de Kerstman Bianca kids. Het was een oriëntatiepunt van jeugd en veiligheid aan Nick. Onschuld en een plek om te slapen is wat de verwarde tiener nu nodig. 

Hij dook als een baseballspeler en gleed voor thuis. De voeten gehaast langs hem. Zijn hoofd kwam abrupt een einde aan de harde stam van de oude holle ceder. 

Het effect gebotst zijn nagedachtenis. Volstaat niet voor zijn huidige dilemma, maar genoeg om antwoord te geven op de meest prangende vraag. 

"Ik stierf." Hij blurted in de duisternis. 

Hij was verdrukken in het slagen van een volwaardige paniekaanval. Er was niemand om hem te helpen terug. Zijn benen geschopt en stookte de ceder naalden. Hij gegraven zijn vuisten op de grond en scheurden op mos. In een roes, probeerde hij te traag zijn hyperventilating en denken. Het was al de betere van hem.

"Ik heb niet alleen sterven. Ik werd vermoord. Maar waarom?"      

Hij had geen tijd om te werken. De honden waren terugkomen. Ze zou niet nodig om hem te zien. Ze konden hem snuiven. 

"Think, dude! Kreeg om uit de baan van het kwaad!"

Hij begon te kruipen vooruit op buikhoogte USMC fashion. 

* * *

De Mach 1 lostrekken van de hoofdweg. De zon naar beneden keek uit het glooiende blauwe bogen die wreathed Durango in majesteit. Renee Vierra zat in de shotgun stoel. Alex Prescott lag in de rug. Zijn ogen ronddreven de cabine en hij bijna glimlachte. 

"Kiddo, kunt u goed te doen? Het Doc wilde mij te rusten." Renee's brow nouvelles in zorg. 

Alex had een lege uitdrukking als hij staarde naar de scrawling rood en vies blauw van de Colorado. Hij haalde zijn schouders op, met een hand over zijn offerte hoofd. Marilyn winced zoals ze keek hem in de achteruitkijkspiegel. Hij moest zijn schrijnend. Wat voor soort interne duisternis had dwong hem tranen zijn haren eruit?

"Ik ben niet goed totdat Nick's weer thuis en volkomen veilig." Hij haalde zijn schouders op, kronkelende zijn mond in een witte tros.