Mystery: Suspense: The Lazarus Phenomenon: : A Private Investigator Mystery Crime Thriller: (horror, thriller, science fiction, mystery, police, murder, ... (Marie Avalon Mystery Crime Series Book 1) (15 page)

Marilyn ijltempo aan haar voeten. De truck werd dobberden op het water net als een appel. Politie en brandweer waren kam meer met machines. Zou ze vinden jonge Nicolas' lichaam? 

Durango was getroffen door een epidemie van psychische insomnia uit het beeld dat verscheen op Next (Volgende). Er spetters en luchtbellen rond de neus van de truck. Een brandweerman schreeuwde en wees op het water. Verschillende mensen overvolle dicht bij de kust. 

Plotseling, Nick's hoofd gewist het wateroppervlak te snakken naar adem. Zijn haar was vast te houden aan zijn gezicht en hij sputterde. Zijn ogen werden groot met terreur.

"Ik knip hem uit het crash! Ik nam zijn lichaam uit het crash!" Een van de brandweerlieden schreeuwde echt hilarisch en verwijzend naar de jongen. 

Hysterie lijkt te verspreiden infectiously. De jongen maakte een bout voor het zwemmen in dieper water in een adembenemende clip. 

De camera was in zijn kielzog alsof zij waren opgegeven.

Marilyn, Renee en Alex onze blikken. 

Hoofdstuk 5: 

Hij wipte. Het voelde alsof hij al in slaap voor eeuwen. Het ijskoud water daagde hem naar de botten. Al zijn spieren werden getrokken door de kracht van zijn uitgepraat in doorslapen. Hij kon voelen, ze scheuren. 

Zijn ogen waren open onderwater. Wazig, groenachtig grijs, dode wormen zwevend over zijn hoofd. Meerwater. 

Hij kon me niet herinneren iets. Maar deze situatie voelde maar al te goed. Groter dan het leven zelf.

Zijn hoofd gewist het oppervlak. Hij hulp hijgde naar adem uit reflex. Het avondlicht lek in paniek. Het was het enige wat hij kon concentreren op gedurende een fractie van een seconde. Licht. Teveel. Giftig voor het delicate evenwicht van zijn beven wereld.  

Er waren dan ook mensen schreeuwen. Waarom werden ze schreeuwen?

Hij voelde zijn hoofd rond. Hij was in het midden van een meer. Er waren brandweerlieden, politieagenten en lokaal nieuws bemanning langs de kust. Sommige van hen werden genageld in stille terreur. Sommigen van hen keek en schreeuwen willekeurige dingen. 

"Ik knip hem uit het crash! Hij-I'd weet dat gezicht overal!" Een van de firefighter's was ingestort op zijn knieën onzalige terreur. 

Nicky geschroefd vanuit een instinctual reactie. Zij waren de roofdieren was hij de prooi, voorzover hij was bezorgd. Deze Frankenstein leven was nieuw en bedreigd. Hij had voor het maken van routes en snel.

Het was een auditieve hallucinatie. Hysteric en-route, Nicky wist niet dat. Hij hoorde haar stem in zijn hoofd. De mensen die dat had gedaan. 

"Hyperkaliëmie, Nicolas. Het betekent ook veel kalium in het bloed. Je kent de nutriënt in bananen.  Voor de meeste mensen is het een ziekte. Deze oorzaken onregelmatigheden bij hartritmes. Zoals u weet, hebben we gesproken over, dat is wat we als aritmie. U en uw gezin, lijken echter naar een bijzonder unieke onregelmatigheid in je genen. Je hebt gepland hyperkaliëmie. Het is bijna perfect, maar uw bloed lijkt trigger vlagen van de onbalans van sporadische intervallen, alsof zij een overmaat te gebruiken voor een doel..."

Nick proberen te blokkeren de stem uit. Het was onmogelijk om spullen zijn oren toen hij trappelen. Hij kon niets doen maar gruis zijn tanden en luister naar deze schizofrene monolog. 

"Nicolas! Er is iets anders! Het is verbluffend. Op hetzelfde moment uw bloed produceert de overmaat kalium uw bijnieren lijken te vergroten. Ze produceren goedaardige tumoren op rolletjes lopen die lijken te absorberen overtollige kalium om enige reden! Weet je wat dit betekent?" 

Nicolas uitbrak in tranen. Geen hallucinatie. Een geheugen. Zijn duister en geheugen.

"Shut up! Shut up, je ziek-" 

Maar de stem niet zou verdwijnen.   

"Nicolas, moeten wij mijns inziens absoluut enkele tests. Op basis van de gegevens die ik heb verzameld blijkt dat u de elementaire statische voorspelling voor chronische Lazarus syndroom!" 

"Playing God! Ze spelen God met mij!" Nick konden regelen de tranen. Hij kon me niet herinneren, maar hij had onthouden genoeg. 

Genoeg om te weten dat dit niet tot de tests mislukt. 

* * *

De Mach 1 scheurde door de Durango landschap. Rode stof ontlucht via de lucht. 

"Waar anders? Waar zou Nicky gaan als hij was bang en kon niet terug naar je oude boom fort?" Marilyn's hart werd hameren in haar tanden. 

"Ik wacht op…"Alex leunde zwaar tegen het achterraam. Zijn ogen hadden licht in hen voor het eerst sinds Marilyn hadden gekregen. Hij had een doel. Aangezien het geheel freaked hem uit, Nick nog leefde. Hij was zijn broer, voor echte deze keer. Hij was blijkbaar ook een moord slachtoffer voor de tweede keer deze middag. Als hij moest verhuizen Heaven and Hell, Alex ging slaan. Nicky Hij moest gewoon uitzoeken hoe. 

"Watch it!" Renee schreeuwden en bedekt haar gezicht met haar handen. 

Hij had gematerialiseerd centrum-straat. Bleek de wild goose chase voorbij was. 

Marilyn bracht de Mustang een krijsende halt, drifting zo hard naar links dat hij of zij een maansikkel van stof. Hij rolde Nick als een vloedgolf. Hij werd geschilderd scarlet als deze geblokkeerd zijn zonovergoten kleren en haren. 

Alex sprong uit de achterkant van de stoel. Voelde zijn keel dicht. Daar stond hij. Terug uit de dood. Angstig uit zijn ogen. 

"Nick?" Alex gebeld en die zijn handen. Het deed er niet toe. Hij voelde alsof u aan hem en knarsend zijn wervelkolom in zijn armen. Hij nog leefde. Voor het eerst in een door verdriet overmande eeuwigheid waren ze vlees en botten in dezelfde ruimte. 

"Nick, It's me, man. Het is Alex." Alex nam twee struikelblokken stappen vooruit te zetten. Hij kon het niet bevatten. Hij rende naar hem. 

Nick betrapt Alex zoals hij vloog als een inkomende raket in zijn armen. Hij snikkend in zijn schouder zonder zorgen nu. Hoewel hij wist dat ze niet kunnen blijven voor lang. Er waren mensen die voor Nick. 

"Alex…"Nick hulp hijgde en trok zijn broer dichterbij.

"Yeah, It's me! Hey!" Alex was hysterisch. Hij leunde voorover en pakte Nick door beide kanten van zijn gezicht. De jongen wordt ingeslikt en gedrukt zijn handpalmen naar Alex's Chest. 

"Dude, je bent in gevaar." 

"Wat?" 

"Ze deze mensen - ze doen iets voor mij. Het lijkt een rare experiment. Ze me vermoorden vervolgens gebruiken we een soort gemuteerde gen in mijn bloed om me terug tot leven". 

Nick was schudden zonder motor control. Hij hield meervoudig heen Alex's arms, probeerde te zien achter hem.  

Alex gedwongen Nick rond te draaien. 

"Kom bij ons." 

Er was het geluid van naderende motoren. 

"Get in! Instapt!" Renee schreeuwde ze vanuit de auto. 

"Nick! Hoe vaak hebben we al dit?" One Voice was geschreeuw. 

"Het is zinloos. "De andere behoorde tot een vrouw. 

"Get in, jongens!" Marilyn shrieked en reed naar voren. Renee heeft een backflip op de achterbank. Ze schopten open de achterdeur en hield haar armen om ze allebei in de rijdende auto. 

"Nicky, kom bij ons. Wij besparen u…" Alex's ogen gesmeekt. 

"U zult niet handig bij mij." Nick's lippen twisted in nerveuze spasmen.

"Nick, alsjeblieft. I can't live via uw begrafenis." Alex opgehoest, probeert te houden zijn cool. Nick knikte. Hij was natuurlijk bang, maar hij wist dat hij kon vertrouwen op zijn beste vriend. 

Ze namen op hun hielen. Renee pakte Alex van onder zijn oksel. Alex pakte Nick rond de taille. De twee jongens en hun caretaker alle tuimelde in de achterkant van de stoel. Renee hugged Nick en kuste zijn hoofdhuid, huilen in dolblij opwinding. Alex leunde omhoog en smeet het klapperen van de deur dicht. 

Marilyn keek naar de gelukkige reünie in de achteruitkijkspiegel met vlinders in haar buik. Nu ze kon zien Nick voor haarzelf, ze wist hij behoorde te zijn. Vanuit zijn uitdrukkingen op zijn neus. Hij was haar kind, geen vragen. 

Ze niet genieten van het zicht op haar baby voor de eerste keer erg lang. Deze happy reunion moment werd vernietigd door het geluid van geweerschoten. 

"Gatverdamme God!" Marilyn gestart moet uitwijken serpentine stijl. 

Het dal Durango zich in bevindt is omringd door enorme naaldbomen. Prachtige en verraderlijke voor off-road rijders. 

"hang naar uw dreigt baan!" Marilyn zet de auto in neutraal als ze stopten de weg af. 

"Wie bent u?" Nick probeerde te zitten. Renee was hugging hem vanaf de voorkant en Alex had zijn armen rondom hem vanachter het bijna onmogelijk voor hem te bewegen. 

"Hello, Nicky. Hier is nog een curve ball voor u. Mijn naam is Marilyn Avalon. Ik ben jouw geboorte moeder." 

Hoofdstuk 6:

Nick's ogen overgestoken. Hij bijna verslikt en keek naar Renee's ogen incredulously. 

"Dat is een lang verhaal. Net…don't ask. Zeggen niets, Nicky." Renee bezit zijn gezicht in haar handen. Ze wellicht niet zijn geboorte moeder, maar ze hield hem tegen hij was haar eigen kind. Was hij terug uit de dood. Voor de tweede keer. De wereld was spinnen uit zijn as. Dat was oké. Het zou spiraal in het donkerste deel van het universum voor alle ze verzorgd.

Stof slierten rond hen vermengd met naalden en takken. Ze hoorde de luid joelend van aanval honden. Het was een bloedstollende angstaanjagende geluid, zoals de hounds of Hell, kom naar sleep Lazarus terug naar wat donkere ding hij had achtergelaten in het na-leven. 

Een boom crashte op zijn kant. Marilyn schoot de auto terug in station er enige grond en stuurde naar links. Een scheermesje brand liep zoals elektriciteit tot de kofferbak. Rook zweefde door de ramen en ze begon te verstikken. 

"Lady, luister naar mij! Je hebt me terug te komen. Ze zullen nooit opgeven totdat jij!" Nick was wanhopig springen vooruit en leunend over Marilyn's schouder. 

"Je bent gek! Over mijn lijk!" Marilyn's voelde het bloed van adrenaline gestikte wanhoop rush naar haar hoofd.

"Eigenlijk it's over mijn lijk. This-They doet een experiment. Het is iets te doen met kalium in mijn genen en een paar rare adrenaline ding. Zij proberen te achterhalen hoe medisch produceren opstanding!" Nick beat zijn hand tegen de dash in beroering.

De auto ladingsschip met dennennaalden. Er was een hiss. De opsporingsinstanties werden verlichting het bos in brand. Go figure.

"Wat?! Dat is insane!" Renee schudde haar hoofd in horror. 

"Misschien niet! Dit is gelukt nu twee keer, denk ik. Ik kan me niet echt herinneren dat alles veel." Nick's ogen waren wild en zijn haren rezen. moeilijk rond de lippen, keek hij terug op Alex. 

"Ze willen Alex. Waarom weet ik niet. Ze blijven maar veeleisende I vertellen waar hij is. Hij is in gevaar. Je hebt me terug."

"Ze willen me voor het experiment, Nick. We hebben hetzelfde gebrek in ons bloed." Alex lachte schaapachtig. 

Nick lachte verbaasd. 

"Hmmm. Het is bijna alsof we gerelateerde!" 

"Wij zijn". 

Nick gekanteld zijn hoofd opzij. 

"Nicky, we hebben hetzelfde geboorte vader." Alex probeerde om zijn keel. De woorden voelde zwaar aan zijn tong. Elke bit van deze situatie was surrealistisch. 

Nick schoof naar zijn knieën in de vloerdelen. Zijn mond knapte open en gesloten als een baby vogel wilden eten een worm. 

"Ik ben uw biologische broer, Nick. Gek, ik weet het. Maar het is waar." Alex glimlachte.   

"Wat is dit een familiereünie?" Nick blinked laaiend. 

"Het zal niet als we allemaal omkomen." Marilyn keek over haar schouder. Voor het eerst hebben zij en haar overleden/herrezen zoon waren face to face. Ze geslikt. Zijn groene ogen waren intens. Alive en pijn. Verward en opgejaagd. Ze had hem te redden. Zodat hij kon wonen om zijn moeder en dat zij hem liefhebben. Ouder en wijzer geworden, wist ze hem liefhebben en zou alleen ooit hem liefhebben. 

"Ik moet je proberen en onthoud alles wat u over deze water-hersenen die u voor Frankenstein drugs." Marilyn geprobeerd om haar toon. Ze zou nooit zijn moeder en niet echt weten waar te beginnen de hele "Mama" ding. Ze deed echter beseffen dat als ze wilde met dit jochie kon ze niet duid hem uit. 

Nick likt zijn lippen. Marilyn wipte het wiel. De bomen werden samengedrukt om hen heen. Wie ze waren, ongeacht hun werkelijke beweegredenen, ze zouden verhuizen hemel en aard van het monster ze bezig waren. 

"I don't know. Het is…Ik…mijn hoofd doet pijn. Hij is met mijn bloed en röntgenstralen en steken naalden in me.  Vertelde mij, uh, chronische Lazarus syndroom. Wat dat ook moge betekenen." Nick leunde tegen de passagiersstoel ogen staren in de eeuwigheid. 

"Oh God!" Marilyn keek terug bij Renee. 

"Wat?" Ze vroeg haar op hetzelfde moment. 

"Ik weet wie het is. Althans ik weet wie één van hen is."

"Wie? Iedereen wacht ik mijn handen rond hun keel!" Renee's ogen kwam fury. 

"Je gaat ook niet bevalt." Marilyn voelde haar duizelt. Zij moeten zien komend. Hoe kon zij niet zichtbaar door het masker van perfecte verzorging?

Renee geslikt. 

"Wacht…je dat Dr. Swift?" Renee Opeens herinnerde hun conversatie op de veranda. Dr. Swift had Nicky's fenomenale opstanding tot wat hij had opgeroepen Lazarus syndroom. Door de manier waarop hij me erover, hij was geobsedeerd door dit en het feit dat hij me zo zelfverzekerd en bezorgd over Alex's staat. Hij had gewezen meedogenloos met hem opgenomen geweest in een ziekenhuis vanwege zijn psychologische dwang.  

De duivel was altijd in de details. Hoe ironisch genoeg vaak waren deze gegevens over openen! Ze hadden gemist omdat zijn bezorgdheid was dus geschikt zijn voor zijn rol. Omdat hij me gewoon daar thuishoorde in het uur van nood. Hij was de dokter en hij past.

Alex's ogen opeens oplichten. 

"De Doc en mijn vader. Zij spande samen! Hij is de enige die zou moeten kennen zowel Nicky en mij. Hij zou hebben geweten over het gen ook omdat hij zijn degene die doorgegeven aan ons. Hij is de enige ouder we delen!" Alex sprongen in zijn stoel, haar permanent. 

"Ach! Ja, er zijn twee van hen. Een is een soort van een grunt. Taller. Oudere man, ouder dan de Doc hij 40 something." Nick wreef over zijn voorhoofd. 

"klinkt als mijn vader." Alex ingeslikt en zijn handen schudde.

"Er is een vrouw te-"Nick niet de kans krijgen om te voltooien. Een zilveren Camaro kwam crashen door de bomen. De bestuurder wordt geslagen. 

De Mach 1 begon met spiraal donut vormen. Hun hoofd knalde de ramen en bloed druppelde in de cockpit. Door het stof, ze kan zien. De bestuurder met prachtige gouden haren.