Sliver (11 page)

Hij nam een slok bier. 'Ik vind het prettig om vogels van diverse pluimage in het gebouw te hebben,' zei hij. 'Voor zover dat mogelijk is, in deze buurt en met die hoge huur. Ik wil niet alleen yuppies om me heen te hebben, zelfs niet in de lift.' 'Dat klinkt redelijk,' zei ze.

'Aha, maar jij bent dan ook geen jurist,' zei hij. 'En je doet ook niet in onroerend goed. Ik weet zeker dat ik een nagel aan hun doodskist ben.'

Ze glimlachte hem toe. Haalde haar schouders op. 'Als dat zo is,' zei ze, 'is dat hún probleem.'

Ze verorberden de rest van hun hamburger. Zaten een beetje te knietjevrijen.

'Wat voor lui zijn de Johnsons eigenlijk?' vroeg ze. 'De Johnsons?' herhaalde hij. 'O, 13B. Die zijn er nooit, daardoor was ik ze uit het oog verloren. Ze zijn er bijna nooit, niet meer dan een paar weken per jaar. Het zijn Britten, vijftigers. Hij is jurist, pardon, advocaat, en zij... Ik ben vergeten wat zij uitvoert. Niets. Doet boodschappen. Komt thuis met armen vol pakjes.' Buiten kwam Giorgio langs met een Duitse herder; ze stond te wachten terwijl de hond aan de paal van het verkeerslicht snuffelde.

Ze glimlachten elkaar toe. 'Wat doet zij?' vroeg Kay.

'Ze heeft een reisbureau,' antwoordde hij. 'Aan Lexington. Ze is alleen.' Hij nam een frietje.

Kay tuurde uit het raam. 'Het is net een man die zich als vrouw heeft verkleed,' merkte ze op.

Glimlachend dipte Pete zijn frietje in de ketchup. 'Zo ziet ze er inderdaad uit,' zei hij. Verorberde het roodgepunte frietje en keek rond of hij de serveerster kon ontdekken.

Kay woonde een lunch bij in de Harvard Club, georganiseerd door vrouwen werkzaam in de uitgeverij. Iedereen zei dat ze er stralend uitzag. Bij de Vertical Club idem dito.

Ze ging met Felice, die een prik moest hebben, naar dr. Monsey in Bank Street. Daarna moest ze nog in de supermarkt en de boekwinkel zijn. Iedereen zei dat ze er fantastisch uitzag. Ze gingen samen fietsen in het park. Maakten spaghetti met mosselsaus.

Ze gingen met Roxie en Fletcher naar een Cajun-restaurant in SoHo. Pete sprak - met verstand van zaken - met Roxie over creativiteit en met Fletcher over subsidieregelingen voor medisch onderzoek. Hij vertelde een mop waarover ze in een deuk lagen. Hij en Kay vertelden elkaar wat ze mooi vonden en wat niet, en wisselden tedere blikken.

'Heb ik te veel gezegd?' vroeg Kay op het damestoilet. 'Hoor eens,' zei Roxie, die op haar tenen bij de wasbak stond om haar ogen bij te werken, 'als hij steenrijk is, en ook nog goed in bed, grijp die kans dan!'

'Roxie...'

'Steffi is wel vijftien jaar ouder dan Mike en die zijn dolgelukkig samen. Sla je slag!'

Op een avond toen hij bij haar bleef en ze net wilden gaan slapen, kondigde Kay aan dat ze de volgende dag met een agent in The Four Seasons ging lunchen.

'Op mijn tiende verjaardag ben ik daar met Thea Marshall geweest,' vertelde Pete. Ze lagen als lepeltjes in een doosje. Hij omvatte haar borsten, zijn wang rustte tegen haar haren. 'God, voor een kind was het imposant, zo groot... We zaten bij het zwembad. De obers en de chefs omringden ons met alle mogelijke zorg, iedereen keek... Alsof we Maria en het kindje Jezus waren... Komen er tegenwoordig vooral mensen uit het boekenvak?' 'Alleen tijdens de lunch,' zei ze. 'In The Grill Room.' 'Ik dacht dat ik dat ergens had gehoord...' Felice installeerde zich aan hun voeten op de dekens. Kay streelde de rug van zijn handen. 'Je noemt haar altijd Thea Marshall,' zei ze. Er ging een schokje door zijn handen. 'Nooit "mijn moeder".'

Hij haalde zijn schouders op. 'Zo noem ik haar in gedachten,' zei hij. 'Vroeger ook al. Zo wilde ze ook beschouwd worden - als actrice, niet als moeder van een zoon. Ze heeft mij alleen gekregen omdat mijn vader haar dwong. En het ironische is dat ze altijd de rol speelde van zo'n piepjong, voorbeeldig moedertje. In Search for Tomorrow. En uiterst geloofwaardig. Dag na dag, een werkelijk fantastische prestatie. Ik ging met de taxi van school naar huis om ernaar te kunnen kijken. In die tijd bestond er nog geen video.' Kay trok zijn handen dichter tegen zich aan, kuste ze. 'Je weet toch wel, lieveling, dat je voor mij niets verborgen hoeft te houden...' Hij lag doodstil tegen haar rug. 'Wat bedoel je?' Ze draaide zich om in zijn armen en omhelsde hem. In het bijna- duister staarde hij haar aan. Ze kuste hem op het puntje van zijn neus. 'Hou je niet iets voor me verborgen, schat?' vroeg ze. Hij keek haar strak aan.

'Het is geen schande om er behoefte aan te hebben,' zei ze. 'Ik ben er een groot voorstander van.'

'Waar heb je het over?' vroeg hij zonder zijn blik van haar af te wenden.

'Dr. Palme...' zei ze. Hij slikte. 'Dr. Palme?'

Ze knikte.

'Denk je... dat ik... patiënt bij hem ben?' 'Is dat dan niet zo?' vroeg ze.

Hij keek haar aan en schudde zijn hoofd. 'Nee,' zei hij. 'Ik ben geen patiënt bij hem. Nooit geweest. Ook niet bij een andere psychiater. Hoe kom je daarbij? Omdat ik zei dat ik hem had horen zeggen...?'

Ze knikte. 'Het leek me zo... onwaarschijnlijk,' zei ze. 'Dat hij in de lift over het Oedipuscomplex stond te praten, en dat jij dat net opving.'

Hij glimlachte en ademde langzaam uit. 'Maar toch is het zo gegaan,' zei hij. Zijn glimlach verbreedde zich. 'Dat was nu wat je noemt stom toeval.'

Ze knuffelde hem, duwde haar gezicht tegen zijn schouder en begon te giechelen. 'O god, lieveling, neem me niet kwalijk,' zei ze. 'Je moet me geloven, verder was er niets! Dat was alles. Lieve hemel, dit is een goede les voor me. Ik was ervan overtuigd...' Ze kusten en omhelsden elkaar. Felice sprong van het bed af. Lachend trok hij haar naar zich toe. Haalde eens diep adem en zuchtte tegen haar schouder. 'Allemachtig,' zei hij. 'Ik had geen idee waar je het over had!' Ze maakten een rondrit door Manhattan. Ze knipte zijn haar.

Hij gaf haar iets van Tiffany, verpakt in papier dat de kleur blauw van zijn ogen had: een opengewerkt gouden hartje aan een ketting, groot formaat.

Zij gaf hem tweeënhalve kilo eerste kwaliteit wine-gums, in alle kleuren van de regenboog.

Sam belde. 'Hoe gaat het met je?' 'Prima,' zei ze. 'En met jou?'

'Goed. Ik ben een poosje in Arizona geweest. Mijn broer is overleden.'

'O, wat naar voor je...'

'Ach ja, wat doe je eraan... Wat vreselijk van die vriend van je, Sheer. Ik begin te geloven dat er werkelijk een vloek op dit gebouw rust.'

'Welnee,' zei ze.

'Hoor eens, ik heb daarginds ernstig nagedacht over wat je zei. Over die memoires. Ik heb besloten het te proberen. Een lach en een traan, waarom zou ik terughoudend zijn?'

'Maar dat is geweldig nieuws, Sam,' zei ze. 'Dat doet me plezier. Ik weet zeker dat je het kunt.'

'Dank je, dat hoop ik ook. Ik heb al iets op papier staan. Een soort eerste hoofdstuk. Wil je het lezen?'

Ze haalde eens diep adem. 'Ik geloof niet dat ik de aangewezen persoon ben,' zei ze. 'Ik doe zelden non-fiction. Stuur het maar naar mij. Als je het afgeeft in de postkamer, zal ik zorgen dat het bij een redacteur terechtkomt die affiniteit met het onderwerp heeft en die je een gedegen, objectief oordeel kan geven.' 'Prima... Bedankt. Dat is goed. Ik stel het zeer op prijs. Het typewerk lijkt nergens op.'

'Zolang je het maar met dubbele regelafstand tikt en de tekst leesbaar is.'

Ze vertelde het aan Pete toen hij die avond bovenkwam. Hij was laat, doordat hij bij de ontwikkeling van zijn computerprogramma op een probleem was gestuit.

'Interessant,' zei hij terwijl hij op de rand van het bed ging zitten waar zij weer in was gekropen. 'Misschien kom ik er dan eindelijk achter hoe het zat tussen hem en Thea Marshall.' Ze keek toe terwijl hij een van zijn gympjes losmaakte en met Felice om de veter vocht. 'Ik kreeg de indruk dat er inderdaad iets tussen hen heeft bestaan, maar dat het eerder een haatliefdeverhouding was. Hij zou wel eens onaardige dingen over haar kunnen zeggen.'

Hij haalde zijn schouders op en keek haar van opzij aan. 'Laat je het daarom door iemand anders doen?' vroeg hij. 'Nee,' antwoordde ze. 'Je weet toch dat ik haast nooit non-fiction doe.'Hij trok het gympje van zijn voet. 'Het was immers jouw idee,' zei hij. 'Ik had gedacht dat jij er dan ook aan zou willen werken.' Ze legde het manuscript dat ze had liggen lezen terug in de doos. 'Lieve hemel,' zei ze hoofdschuddend. 'Ja, als wat hij heeft geschreven ook maar enigszins leesbaar is, zou ik het graag zelf doen. Maar ik zou het niet prettig vinden om met hem samen te werken nu ik het weet van jou en die stichting, maar hij niet. In zo'n relatie moet je heel eerlijk en openhartig kunnen zijn, vooral als het om een schrijver gaat die je aan het handje moet nemen om hem van het ene naar het andere hoofdstuk te loodsen. Als ik op mijn woorden moet passen, ga ik krampachtig doen.' Ze deed het deksel op de doos. 'En ja,' vervolgde ze, 'er zouden problemen ontstaan als hij dingen vermeldt die jou volgens mij verdriet zouden doen...' Ze zette de doos op de stapel andere manuscripten, onder op het tafeltje.

Toen ze zich oprichtte, zat hij haar aan te kijken. Ze glimlachte hem toe en streek over zijn wang. 'Het is niet belangrijk, liefje,' zei ze. 'Echt niet. Als jij hem hier niet heen had gehaald, had ik hem niet eens gekend. Nee toch?' Pete knikte.

Kay glimlachte. 'Treuzel dan niet langer en kleed je uit,' zei ze. Hij glimlachte haar toe en bukte zich naar zijn andere gympje.

Sam had een envelop afgegeven in de postkamer. Twaalf dubbelgevouwen velletjes. Slecht getypt, maar bruikbaar materiaal. New York in het begin van de jaren dertig. Sam van acht en Abe van twaalf - Yellen, geen Yale - werden door oom Maurice, die acteur was, uit de Bronx weggeplukt en op het toneel gepoot in Waiting for Lefty, geproduceerd door het Group Theatre. Had wel iets van E.L. Doctorow... Kay gaf het manuscript door aan Stewart.

Het enige dat hij niet had voorzien, was dat hij verliefd op haar zou worden.

Hij verbaasde zich over zijn gebrek aan inzicht, want ze was immers geweldig: hartelijk, intelligent, eerlijk, geestig en sexy - en ze leek sprekend op Thea Marshall. Vrijwel vanaf de dag dat ze hier introk, had hij dat allemaal geweten - natuurlijk nog niet zo goed als hij het nu wist -, maar toch was de gedachte dat hij verliefd op haar zou kunnen worden niet bij hem opgekomen. Maar het was nu eenmaal zo. En dat bedierf alles. Hij bestudeerde haar. Ze zat op de bank, met haar bril op haar neus en haar voeten op de lage tafel, het zoveelste manuscript te lezen dat het volgens een agent 'helemaal was'. Eigentijdse conflicten op seksueel gebied.

Kon hij haar maar vertellen over Phil en Lesley en Mark, Vida, de Fishers, de Hoffmans. Over alles wat zich in het gebouw afspeelde, niet alleen over de conflicten op seksueel gebied. Ze had helemaal gelijk gehad: het was vervelend om op je woorden te moeten passen en geheimen te hebben die je niet kon delen. Vervelend? Schrap dat maar en maak er strontvervelend van, Kay.En als Naomi, die niet half zo scherpzinnig was als zij, het al had ontdekt, zou zij er dan vroeg of laat niet achter komen, hoe voorzichtig hij ook was? Het zat er dik in dat hij zich op een keer zou verspreken zonder dat hij een plausibele verklaring had. En wat moest hij dan in godsnaam beginnen?

Ze wendde zich naar hem toe en keek hem over haar bril heen aan. 'Wat is er?' vroeg ze.

'Niets,' zei hij glimlachend. 'Ik zat gewoon naar je te kijken. Ik gunde mijn ogen even rust.'

Glimlachend antwoordde ze: 'Als je het niet mooi vindt, hoef je het niet uit te lezen. Ik zal het me niet persoonlijk aantrekken.' 'Nee, ik vind het mooi,' zei hij terwijl hij het opengeslagen boek omhooghield. 'Die scène op het schip is heel boeiend.' Ze glimlachten elkaar toe.

Kay begon zachtjes te lachen en knikte in de richting van de deur. 'Ga toch naar beneden om aan je programma te werken. Ik wil ook best even alleen zijn.'

Pete sloeg het boek dicht met de flap van het omslag op de plek waar hij was gebleven. 'Ik neem het mee,' zei hij en boog zich over haar heen. Kay zette haar bril af. Hij kuste haar. 'Ik hou van je,' zei hij.

Kay beantwoordde zijn kus, streelde zijn wang en keek naar hem op.

Ze kusten elkaar. Hij stond op en liep om de bank heen naar de gang. 'Welterusten, Felice!' riep hij. 'Al weet ik niet waar je zit!' Ze keek naar hem en zei: 'Wacht nog even...' Ze legde het manuscript weg en stond op. Bij de voordeur wachtte hij op haar.

Ze kwam voor hem staan en keek hem recht aan. 'Een van onze redactrices, Wendy Wechsler...' zei ze. 'Ik geloof dat ik haar naam wel eens heb genoemd...' Hij knikte.

'Zij organiseert met Thanksgiving een diner voor transplantatiepatiënten die nog niet naar huis mogen,' vertelde ze. 'Heb je zin om met me mee te gaan? Ik weet dat het een beetje kort dag is, maar... Ik heb mijn mond voorbijgepraat over ons. Snap je...' Hij wendde zijn blik af en haalde eens diep adem. Hij klemde het boek onder zijn arm en pakte haar bij de schouders. 'Ik zou graag willen, Kay,' zei hij, 'en ik stel het op prijs dat je me uitnodigt. Echt waar. Maar ik heb een neef en nicht in Pittsburgh beloofd dat ik zou komen. Ik heb ze al een paar keer afgepoeierd, maar nu ik eindelijk ja heb gezegd, kan ik niet terugkrabbelen.' 'Dat begrijp ik,' zei Kay. 'Het spijt me,' zei hij.

'Het geeft niet,' zei ze. 'Ik had het niet zo lang moeten uitstellen.' Ze kusten en omhelsden elkaar. Hij keek haar aan. 'Zullen we...?'

'Nee, ga nou maar,' zei ze. 'We moeten niet aldoor op elkaars lip zitten. Toe. Morgen praten we verder.' Ze kusten elkaar.

Hij deed de deur open en liep de hal in.

Ze keek hem na terwijl hij de deur naar het trappenhuis openmaakte en de overloop op stapte. Terwijl de deur dichtviel, wuifde hij naar haar door het paneel van draadglas.

Ze deed de deur van de flat dicht en schoof de grendel erop. Slaakte een zucht. Bukte zich en pakte Felice op. Ze hield haar voor zich omhoog, zodat ze haar aan kon kijken. 'Neef en nicht?' vroeg ze.

'Heb ik iets miszegd?' 'Nee.'

'Heb ik iets misdaan?'

'Néé,' zei hij. 'Het ligt aan mij, niet aan jou. Heus waar.' Hij deed zijn ogen dicht.

Ze kuste hem op zijn lippen en streek met haar handen zijn haar glad. 'Is er iets met je werk?' vroeg ze. 'Nee,' antwoordde hij. 'Ja. Néé.'

'Ik ben wat computers betreft niet helemaal leek, hoor...' 'Schatje, hou alsjeblieft je mond. Kunnen we even zwijgen, ja? Ssst. Laten we doen alsof we doofstom zijn.' Ze kuste zijn lippen, zijn oogleden. Sloot haar ogen. Hij bewoog in haar en werd harder.