Sliver (8 page)

'Wij zijn actief lid van Civitas,' vertelde Norman. 'Dat is een organisatie die probeert deze wijk in de oude staat te houden en te voorkomen dat er te veel nieuwbouw wordt gepleegd. Op dit perceel stonden twee prachtige herenhuizen. We hebben deze slag verloren, maar we hebben de oorlog gewonnen, tenminste, tegen dit soort hoge schijven. Een maand nadat de fundering voor dit pand was gestort, zijn ze verboden.'

'De constructie is in ieder geval uitstekend,' zei Stuart. 'Ik heb van de flat hiernaast nog helemaal niets gehoord, en daar zag ik toch mensen naar binnen gaan. Ik woon zelf in een nieuwbouwflat, maar ik kan mijn buren de knopjes van de telefoon horen indrukken.'

'Als het gebouw is neergezet volgens de voorschriften die voor koopflats gelden,' zei Tamiko, 'waarom heeft hij er dan huurflats van gemaakt?'

'Dat vraag ik me ook nog steeds af,' zei Kay, terwijl ze de wijnglazen nog eens volschonk. 'Ik snap er niets van. Ik heb met Jo Harding van de financiële afdeling gesproken - zij belegt in onroerend goed - en die zei dat in deze buurt het aanbod van huurflats al jarenlang veel ruimer is dan dat van koopflats. Toen heb ik de vrouw gebeld die me de flat heeft laten zien. Ik heb een beetje tegen haar geslijmd. Zij noemde hem "een nagel aan hun doodskist", maar ze weet alleen dat het om een man gaat omdat de advocaten hem een klootzak noemen. Felice! Ga daar weg! Onmiddellijk! Hij zit ze achter de vodden wat het onderhoud betreft, weigert toekomstige huurders zonder opgaaf van redenen... Fletcher? Nog een beetje? Hij doet alsof hij er zelf woont, maar waarom zou hij genoegen nemen met een driekamerflat? Hij is toch zeker goed voor minstens vijftig miljoen. Wendy?'

'Misschien heeft hij hier alleen een pied-a-terre,' opperde Stuart, 'en heeft hij nog zes andere huizen.'

'Wie weet,' zei Kay, terwijl ze Wendy nog eens bijschonk. 'Maar ik kreeg de indruk dat hij om de haverklap wat te zeuren heeft.' 'Barry Beek weet vast wel wie het is,' zei June. 'Of de aannemer, Michelangelo,' zei Norman. 'Beek heeft het verkocht toen het nog in aanbouw was.'

'Ik vind het niet belangrijk genoeg om het verder uit te pluizen,' zei ze, terwijl ze Gary's glas volschonk. 'Ik ga ervan uit dat hij getikt is en verder gun ik hem zijn privacy. Ik ben hem dankbaar. Nemen jullie allemaal alsjeblieft nog wat kip?'

Hij zat te staren. Schudde met open mond zijn hoofd. Probeerde erom te lachen. Per slot van rekening moest je je gevoel voor humor zien te behouden, nietwaar?

Dat zij de eerste was sinds de-hemel-mag-weten-wanneer om een gegeven paard in de bek te kijken en vragen te gaan stellen, en dat haar bazen haar prompt op het spoor van Michelangelo zetten... Dat was toch zeker om je dood te lachen.

'Een nagel aan hun doodskist' en 'klootzak'. Dat loog er niet om. Hij zag dat ze de aardbeienmousse binnenbracht en op de eettafel zette. Intussen zat hij zich af te vragen of hij ooit ontdekt zou worden.

Natuurlijk, die kans bestond. Hoe kwam het dat hij die mogelijkheid nog nooit eerder had overwogen? Een kloon van Columbo komt aan de deur: 'Neemt u me niet kwalijk dat ik u lastig val, maar heeft u een ogenblikje voor me? Ik moet u een paar vragen stellen in verband met de sterfgevallen in dit gebouw...' Rustig. Wind je niet op. Zij ging het heus niet verder uitpluizen. Dat had ze toch gezegd?

Bovendien zat Michelangelo in Rimini, waar hij viste op reuzen- haaien en de vrouw neukte met wie hij onlangs was getrouwd. Hij zou zich van de domme houden, zelfs al stelde de paus hoogstpersoonlijk de vragen. Maak je dus maar niet druk. Hij stond op en haalde nog wat gemberbier. Vond ook nog wat kip van de afhaalchinees. Al etend sloeg hij hen gade terwijl ze kleine slokjes cafeïnevrije koffie dronken en de aardbeienmousse oplepelden, die ze uitbundig prezen. Leuk voor haar. Hij keek naar het feestje van Vida en naar dat van de Strangersons. Chris bracht Sally het nieuws voorzichtig. Stefan hield een pleidooi bij Hank.

Kay liep met die goeie ouwe Norman en June naar de hal.

Wind je niet op. Maak je niet druk.

Had ze niet gezegd dat ze hem zijn privacy gunde?

'Sorry dat ik niet komen vóór het feest,' zei Dmitri.

'Dat geeft niet,' zei Kay, terwijl ze hem de slaapkamer binnenliet.

'Schiet op, Felice. Wegwezen.'

'Ketelhuis stond blank, gisteren,' vertelde Dmitri terwijl hij ter hoogte van zijn schouder een spuitbus met groene dop schudde. 'Wat vervelend,' zei ze terwijl ze met hem meeliep. 'Al gefikst. Gauw weer droog. Mmm! Mooi weer vandaag!' Hij zette de spuitbus op de vensterbank, vlak bij de rand van het bureau, en begon met beide handen aan het rechter schuifraam te trekken. Met moeite kreeg hij het een centimeter of tien open. Links deed hij hetzelfde met het andere raam. 'Geen probleem,' zei hij.

Terwijl ze over haar armen wreef omdat er koude lucht binnenstroomde, bestudeerde ze Dmitri in zijn grijze overhemd en glimmende bruine broek. Hij schudde de spuitbus nog eens en haalde de dop eraf. Wekten klemmende ramen herinneringen aan Naomi Singer, die haar laatste sprong had gemaakt en hem bijna had geraakt? Stom mens... Als ze zo nodig had moeten springen, waarom had ze dan niet het slaapkamerraam gekozen? Zo te zien had hij nergens last van. Hij bukte zich, spoot langzaam een wolk nevel over de voorste rail en liep stapje voor stapje haar kant op. Kay ging wat dichter bij de kastenwand staan. 'Wat is dat voor spul?' vroeg ze.

'Siliconenspray,' antwoordde Dmitri terwijl hij al spuitend terugliep.

Felice sprong op de vensterbank en boog zich naar buiten, met haar rug gekromd en zwiepend met haar zwartgepunte witte staart. Dmitri zette de spuitbus neer en pakte de rand van het raam beet.

Kay deed een stap naar voren en aaide Felice over haar rug. 'Nee...' Ze tilde de poes met beide handen op, draaide haar om en hield haar omhoog, zodat haar voorpoten gespreid waren en haar oranje-met-witte kop vlak bij haar gezicht was. 'Néé,' zei ze nogmaals en keek strak in de groene ogen met de verticale pupil. 'NEE. Wij leunen hier niet uit de ramen. Negen levens? Vergeet het maar. Dit mag absoluut niet. Capito?' Felice keek naar haar. Kay keek naar Dmitri.

Nog steeds wekte hij de indruk onaangedaan te zijn. Hij schoof het raam naar haar toe. Kay deed een stap achteruit, zette Felice op haar schouder en liefkoosde haar. 'Ik heb gehoord dat de eigenaar van het gebouw een lastige kerel is.' Felice begon te spinnen. Dmitri bespoot de andere helft van de rail. 'Ik weet,' zei hij. 'Meals niet eigenaar.' 'Meals?'

'Meneer Meals, manager. U kent meneer Meals toch...' Donkere ogen keken haar aan.

'Hij heeft me een brief gestuurd,' zei ze. 'Was hij tevreden over het marmer in de hal?'

'Dal Had ik niet gedacht. Marmer was goed.' Hij zette de spuitbus neer, trok het raam naar zich toe en schoof het heen en weer. 'Ziet u? Geen probleem.' Het raam gleed soepel over de rail, van links naar rechts, van rechts naar links.

'Geweldig,' zei ze. Felice begon nog harder te spinnen. Terwijl ze haar aaide, keek ze toe hoe Dmitri de buitenrail bespoot. 'Dmitri...' zei ze, 'een vraag... Heeft meneer Mills ooit tegen je gezegd dat je... extra aandacht moest schenken aan een bepaalde huurder? Dat je goed moest luisteren naar wat hij zegt en dat je moet doen wat hij vraagt?'

Hij knikte. 'Da,' zei hij. 'Een zij...' 'Een vrouw?' zei ze. 'U,' antwoordde hij. 'Ik?'

Hij knikte en zette de spuitbus neer. 'Toen u contract tekende.' Hij schoof het buitenste raam naar zich toe. 'Toen ik het contract tekende?'

Hij trok het voorste raam naar zich toe en keek haar aan. 'Kent u meneer Meals niet?' vroeg hij. Zijn donkere ogen twinkelden boven zijn appelwangen. 'Nee,' antwoordde ze.

Hij haalde zijn schouders op. 'Hij zegt: "Let goed op zij heeft naar de zin. Zorg extra goed voor haar."' Hij pakte de spuitbus en schudde hem heen en weer.

Ze pakte Felice van haar schouder, zette haar op het kleed en keek Dmitri aan. 'Weet je zeker dat hij mij bedoelde?'

"Mies Norris komt in 20B,"' citeerde Dmitri terwijl hij het andere stuk buitenrail bespoot, ' "Let goed op zij heeft naar de zin. Zorg extra goed voor haar."'

'En hij zegt niet altijd zoiets, als...'

Hij schudde met zijn hoofd. 'Nooit. Nooit. Alleen bij u.'

'Ik snap er niets van...' zei ze.

Hij schoof beide ramen een paar keer heen en weer. Vervolgens nam hij de ramen in de woonkamer onder handen. Toen ze hem wat toe wilde stoppen, deinsde hij met opgeheven handen achteruit. 'Nee, nee. Alstublieft. Graag gedaan. Nee.' Ze drong niet aan.

Daarna ging ze verder met schoonmaken.

Wendy belde om haar te bedanken. Het gesprek ging over June, die er stukken beter uitzag, en over wat er tussen Tamiko en Gary gaande was.

Tamiko belde. Ze spraken over Stuart en Wendy. June. Na de koetjes en kalfjes zei Kay: 'June, ik wil toch wel eens weten wie de eigenaar van dit gebouw is. Kun je mij het telefoonnummer van die aannemer geven, of van de makelaar, of van allebei?'

'Ja, Civitas heeft ze vast wel ergens.'

'Maandag bel ik de manager,' zei Kay, 'maar hij werkt op hetzelfde kantoor als de vrouw die ik heb gesproken. Waarschijnlijk weet hij niet meer dan zij. En ik kan me niet voorstellen dat die advocaten erg mededeelzaam zijn. Maandag laat ik je weten of ik het doorzet. Doe voor die tijd nog geen moeite.' 'Waardoor ben je van gedachten veranderd?' Kay vertelde het haar.

'Wat een prachtverhaal! Zó uit Lydia's Landlord gestapt.'

'Olivia's Landlord,' zei ze. 'Lydia's Doctor.'

'Nou ja, doet er niet toe. Kom je morgenmiddag scrabbelen? Ze voorspellen regen. Paul komt ook.'

Ze stelde de beslissing nog even uit.

Bedankt, Dmitri.

Nee, hijzelf werd bedankt, want hij had tegen Edgar gezegd dat ze extra goed voor haar moesten zorgen. Alsof iemand haar anders onheus zou hebben bejegend of van de trap geduwd. Hij wist precies wat hem nu te doen stond, of hij er zin in had of niet. En vóór maandagochtend.

Nadat Edgar de boot had afgehouden en Barry Beek een vaag antwoord had gegeven, zou ze meteen Dominic Michelangelo bellen. Misschien hield die zich van de domme, maar misschien inspireerde zij hem tot de voor hem typerende, inventieve machobenadering. Was ze wel eens op de televisie geweest? Zo te horen was ze daar mooi genoeg voor... Vooral als ze hem trof met een glas in zijn hand, en het was tegenwoordig moeilijker hem zonder te treffen. Wist ze zeker dat ze nog nooit op de televisie was geweest? En zij zou zich afvragen hoe het kwam dat hij, een veertiger, rentenierde in Rimini...

Vóór morgen al moest hij het doen. Want morgen zou ze de hele middag zitten scrabbelen en misschien blijven eten. Een deel van hem wilde niets liever, dat wist hij. Hij wist ook welk deel van hemzelf. Je kunt niet drie jaar lang naar een zieleknijper van dr. Palmes kaliber kijken zonder beter inzicht in je persoonlijkheid te krijgen.

Maar ze liet hem geen keus. Zodra ze de camera's ontdekte, zou ze links en rechts alarm slaan. Een rechtschapen iemand als zij was onstuitbaar. Dan was het met hem gedaan. Ze zouden hem zelfs Brendans hartaanval in de schoenen schuiven, al maakte een aanklacht meer of minder geen verschil.

Het moest uit voorzorg gebeuren, niet omdat hij bang was. Hij bewaarde zijn kalmte en bekeek de zaak van alle kanten, terwijl zij bezig was met opruimen en vervolgens boodschappen ging doen. Daisy's vader, overgekomen uit Washington, trakteerde Glenn en Daisy op de laatste, nog geheime, analyse van de crisis in het Midden-Oosten. Hij kon zich niet concentreren en nam niet de moeite het op te nemen.

Hij bepaalde zijn strategie tot in de details. Probeerde rustig te blijven.

Zelf ging hij ook nog een paar boodschappen doen. Hij liep haastig langs Madison, hopend dat hij haar niet tegen het lijf zou lopen. Hij wachtte tot ze thuiskwam.

Ze ging aan haar bureau zitten en werkte door aan het manuscript waar ze de hele week al aan bezig was.

Hij zette de fles in de koelkast. Sloeg haar gade. Wachtte. Toen beide klokken 5:08 aangaven, belde hij haar op. Ze was net klaar met een korte pagina aan het einde van een hoofdstuk. Felice lag midden op het bed te dommelen. Hij had scherm één aanstaan, scherm twee was grijs.

Toen hij zich meldde, zat ze met haar gezicht naar het toestel dat bij het raam op haar bureau stond. Hij kon haar gezicht dus niet zien, maar gaf haar geen gelegenheid om iets te zeggen. 'Neem me niet kwalijk dat ik je stoor,' zei hij, 'maar ik zou je even ergens over willen spreken. Het onderwerp is een beetje te zwaarwichtig voor door de telefoon. Het heeft met het gebouw te maken. Heb je een paar minuten voor me, alsjeblieft?' 'Nu meteen?' vroeg ze, terwijl ze de stoel omdraaide, haar bril in haar haren schoof en naar Felice keek, die met gekromde rug op het bed stond.

'Als het niet ongelegen komt,' zei hij. 'Nee, eigenlijk niet...' zei ze. 'Mag ik boven komen?' vroeg hij.

Ze rolde de stoel dichter naar het bed toe. Felice kwam met stramme poten naar haar toe. 'Over tien minuten,' zei ze. Felice sprong op haar schoot. 'Au,' zei ze en draaide haar stoel terug. 'Ik werd net besprongen door een poes.'

Glimlachend zei hij: 'Het leven zit vol gevaren. Tot zo.' 'Tot zo,' zei ze. Ze legden neer.

Hij ademde diep in. Ademde langzaam uit. Keek toe hoe ze de stoel terugdraaide, haar bril op het bureau legde en Felice over haar rug aaide. 'Hmm,' zei ze. 'Interessant...' 'Net wat je zegt...' zei hij.

Ze knipte de lamp uit en rolde de glanzende klep van het bureau omlaag. Stond op en zette Felice op het kleed. Terwijl ze haar overhemdblouse alvast losknoopte, liep ze naar de kastenwand. Ze ging zich voor hem verkleden. Aardig... Hij keek naar zijn vlekkerige spijkerbroek. Het leek hem raadzaam om ook maar iets anders aan te trekken.

Kay trok een zwarte spijkerbroek aan met haar beige coltrui en zwarte lage schoenen. Borstelde haar haar en deed lippenstift en blusher op. Waarom ook niet? Ze vroeg zich af wat hij te zwaarwichtig vond voor door de telefoon. Iets dat met het gebouw te maken had. Zou het verband houden met de sterfgevallen? Ze hoopte van niet, want daar wilde ze liever niet aan herinnerd worden. Terwijl ze Strike Up the Band neuriede, deed ze het licht in de badkamer uit, liep de gang in en knipte daar de lamp aan. Vervolgens ging ze door naar de woonkamer om daar de schemerlampen aan te doen.

De lucht van Dmitri's spuitbus hing nog in het vertrek. Toen ze het rechter raam openschoof, moest ze het tegenhouden omdat het te ver dreigde door te schieten. Goed gedaan, Dmitri. Ze duwde het terug tot het nog een handbreedte openstond. De lucht was donker; het speelgoedverkeer, minder druk dan door de week, stroomde en stagneerde in de rozegele gloed van de straatlantaarns. Ze spitste haar oren of ze de liftdeur hoorde en liep terug naar de slaapkamer om daar het linker raam een eindje open te zetten. Terwijl ze door de gang terugliep, voelde ze koele lucht langs zich heen strijken. Felice keek naar haar vanuit de keuken; ze stond op haar achterpoten en zette haar nagels in de krabpaal. 'Brave poes, slimme poes,' zei Kay en liep erheen. Ze pakte de doos kattesnoepjes uit de kast, schudde er een uit en mikte hem Felice toe. Nadat ze doos had teruggezet, pakte ze iets lekkers voor zichzelf uit de koelkast: een cherry-tomaatje dat ze onder het plasticfolie uit viste. Al kauwend spoelde ze haar vingers af en droogde ze aan de theedoek.