Sliver (6 page)

'O nee toch,' zei Kay. 'We komen in het journaal van zes uur. Daar kan ik morgen op kantoor plezier van beleven.'

'Schaam je je voor me?'

'Je weet best hoe ik dat bedoel.'

'Geen paniek,' zei hij. 'Voor elk probleem bestaat een oplossing.' Terwijl Sam zijn middelvinger omhoogstak, liepen ze langs de camera, die voorzien was van een beeldmerk in de vorm van een oog. Ze staken East Drive en Fifth Avenue over. Vervolgens liepen ze Ninetieth Street in, langs de met een ijzeren hek omheinde tuin achter het Cooper-Hewitt Museum.

'Daar heeft Andrew Carnegie zijn laatste dagen gesleten,' vertelde Sam.

'Dat wist ik niet,' zei Kay, opkijkend naar de uit baksteen en natuursteen opgetrokken Palladiaanse villa.

'Daarom heet het hier Carnegie Hill,' zei hij. 'Toen hij het terrein aankocht, was het nog landbouwgrond. Zijn staalfabriek is uitgegroeid tot U.S. Steel. Ik heb zoveel films voor de serie Steel Hour gemaakt, dat ik me hier thuisvoel. In dit huis heeft Robert Chambers gewoond.'

'Ik heb de naam wel eens gehoord, maar...'

'De schooljongen die dat meisje heeft gewurgd, in het park.'

'O ja.'

'Je hebt hier alle soorten kostgangers.'

Ze sloegen de hoek om naar Madison Avenue.

'In de begintijd was televisie natuurlijk heel anders dan nu,' merkte ze op.

'Reken maar,' antwoordde hij. 'Alles werd live uitgezonden, banden had je niet, dus je kon niets overdoen. Elk programma was een première: acteurs waren hun tekst kwijt en rekwisieten werden vergeten, maar het leefde, het was opwindend en de spelers werkten tot ze erbij neervielen. Het decor werd in verschillende tinten grijs geschilderd, want kleur speelde nog geen rol.' 'Heb je wel eens overwogen om je memoires te schrijven?' opperde Kay. 'Of spreek ze in op een band. Dat is misschien interessant.' 'Mijn memoires?' Hij glimlachte.

'Ja,' zei ze. 'Denk er maar eens over na. Ken je Hubert Sheer? Hij woont ook in onze flat, in 9A.' Hij schudde zijn hoofd.

'Hij is schrijver,' vertelde ze. 'Een goed schrijver. Hij werkt aan een boek over televisie. Waarschijnlijk zal hij er met je over willen praten. Ik zal jullie aan elkaar voorstellen. Maar laat je gedachten vast eens gaan over een eigen boek. Heus, dat zou het goed doen. Als je diep op persoonlijke details wilt ingaan, prima. Maar je kunt het ook luchtig en amusant houden, als je dat liever doet. Volgens mij kun je dat. Het hangt ervan af wat je het gemakkelijkst af gaat.'

Hij glimlachte. 'Ik zal er eens over nadenken,' zei hij. Toen ze langs Jackson Hole kwamen, maakte hij een handgebaar. 'Zin in een kop koffie?'

'Mag ik die van je te goed houden?' vroeg ze. 'Ik moet nog naar de bank, en dan moet ik nodig weer aan het werk.' Ze staken Ninety-first Street over. Kay zette haar zonnebril af. 'Het was heel gezellig,' zei ze en reikte Sam de hand. 'Dat vond ik ook,' zei hij. Glimlachend schudde hij haar de hand. 'Denk er eens over na,' zei ze. 'Ik zei het niet zomaar.' 'Oké, dat zal ik doen,' antwoordde hij. Daarna draaide hij zich om en vervolgde zijn weg. Om op zijn schreden terug te keren. 'Hoor eens,' zei hij. 'Ik plaagde je maar een beetje met je accent. Ik zag laatst in de postkamer een pakje dat voor jou was bestemd. De afzender was de familie Norris in Wichita.' Glimlachend zei ze: 'Ik ben blij dat je het vertelt.' 'Ik zou het vervelend vinden als je het idee had dat je je tijd had verspild,' zei hij. 'Absoluut geen accent, geen spoortje.' Hij glimlachte haar toe, draaide zich om en vertrok. Ook Kay draaide zich om. Ze zette haar zonnebril weer op en wachtte tot het voetgangerslicht groen werd. Ze veerde op de bal van haar voeten op en neer en keek glimlachend omhoog naar de strakblauwe hemel.

Die woensdag presenteerde ze drie boeken op de vergadering met de vertegenwoordigers; twee ervan konden hun goedkeuring wegdragen en ze veroordeelden het derde minder fel dan zij en de andere redacteuren hadden verwacht. Ze bracht een uurtje zoek in Saks en kocht er een jurk van wijnrode zijde en wat ondergoed. Die avond had ze lange gesprekken met Bob en met Meg Hunter, die op weg was naar Londen en tijdens een tussenlanding op JFK belde; ruim een uur lang haalden ze herinneringen op aan Syracuse. Ze onthaarde haar benen terwijl Claire Bloom het laatste deel van Naar de vuurtoren voorlas en Felice zich op de badmat een grondige wasbeurt gaf.

Op donderdag werkte ze het grootste deel van de dag samen met een vrouw uit Newark, die een intelligent en geestig science-fiction debuut had geschreven, dat echter tweehonderd pagina's te lang was. Ze ging naar de borrel die Warner gaf ter gelegenheid van het verschijnen van hun biografie over Katharina de Grote, op de eerste verdieping van de Tea Room. Iedereen uit het vak was er, dronk champagne en at blini's met kaviaar.

Toen ze terugkwam en uit de taxi stapte, keek ze in schelle lampen en werd ze opgewacht door een bezorgd kijkende vrouw met microfoon. 'Woont u hier?' Een man vroeg: 'Kende u Hubert Sheer?'

De vrouw weer: 'Wist u dat deze flat de Verticale Doodskist wordt genoemd?'

Walt weerde hen af en loodste Kay mee naar de deur. 'Hij schopte me! Heb je op de band staan dat ie me schopte? Hé, jij daar! Portier! Hier zul je meer van horen, klootzak!' Terwijl hij de glazen deur dichtdeed, keek Walt achterom. 'Het schuim der aarde,' zei hij met zijn sonore bariton. 'Het leek daarnet wel voedertijd in de dierentuin. U boft dat u zo laat bent.' 'Hubert Sheer?' zei ze.

Hij draaide zich naar haar toe en monsterde haar door zijn brilleglazen. Knikte. Wendde zich af en deed een stap naar achteren om de deur open te kunnen doen. Er gingen mensen naar buiten. Hij sloot de deur.

'Wat is er gebeurd?' vroeg ze.

Hij haalde diep adem, zette zijn bril af en keek haar met vochtige, bruine ogen aan; zijn doorgroefde gezicht zag bleek. 'Hij is gevallen, in de douchecabine,' zei hij. 'Zijn voet zat in het gips en hij had er een plastic zak omheen gebonden om hem droog te houden. Hij is uitgegleden en op zijn hoofd terechtgekomen.' 'Is hij dood?' zei ze. Hij knikte en hield de deur open. De man die binnenkwam zei: 'Jezus Christus...' Walt sloot de deur en nam haar op. 'Kende u hem, mevrouw Norris?'

Ze knikte.

'Wilt u even gaan zitten?' Ze wist niet goed of ze ja of nee zou zeggen. Hij troonde haar mee naar een bank bij de balie met de monitors. Terwijl Kay plaats nam, pakte Walt haar aktentas aan. Hij zette zijn bril weer op en omklemde de aktentas met beide handen. Vervolgens boog hij zich naar haar toe. 'Iemand van het bureau van zijn agent kwam poolshoogte nemen,' vertelde hij. 'Hij nam de telefoon niet op en hij was niet op een bespreking verschenen.' 'Wanneer is het gebeurd?' vroeg ze, naar hem opkijkend. Hij haalde diep adem en wendde zijn blik af. Hoofdschuddend slaakte hij een diepe zucht. 'Dat weten ze nog niet precies.' Hij keek haar aan en knipperde met zijn ogen achter zijn bril met stalen montuur. 'Hij lag op de tegels en de douche stond nog aan,' zei hij. 'Heel warm. Dus wordt het moeilijk om dat met zekerheid vast te stellen. De laatste keer dat iemand van hem hoorde was maandagavond Iaat.' 'Goeie hemel,' zei ze.

Vanzelfsprekend hing Edgar aan de telefoon. 'Grote god, wat een afschuwelijke rotpech!'

'Ja hè. Ik kan het nog niet geloven.' Hij zette de t.v. aan het voeteneind van het bed zachter. 'Ik heb hem een paar keer gesproken, in de lift. Het leek me een aardige kerel.' Hij legde de afstandsbediening op het nachtkastje en pakte de mok met I-hartje-New York erop; met de telefoon tegen zijn schouder gedrukt duwde hij de kussens omhoog.

'En natúúrlijk op een dag dat er verder geen nieuws was.' 'De belangstelling zal wel tanen,' zei hij terwijl hij het zich gemakkelijk maakte. 'Net als toen met Rafael.' Hij nam een slokje van zijn koffie.

'Dat ben ik niet met je eens. Dit is de vijfde, niet de vierde, en een tamelijk bekend schrijver nog wel, geen conciërge. De flat zal zeker minder... populair worden. Ik hou niet van dooddoeners zoals "dat heb ik je toch gezegd", maar weet je nog dat ik je heb gewaarschuwd voor de overstap van verkoop op verhuur? Als het koopflats waren geweest, hoefde je je er weinig van aan te trekken. Tenminste, betrekkelijk weinig.'

'Dat weet ik.' Hij keek intussen naar een reclamespotje-zonder-geluid, waarin een wasmiddel werd aangeprezen. 'Ik heb er nu spijt van dat ik niet naar je heb geluisterd.' Hij nam nog een slok koffie. 'Je hebt de kranten zeker al gelezen?'

'Nog niet,' zei hij. 'Ik lig nog in bed. Het is laat geworden gisteravond.' Hij zette de mok neer en pakte de afstandsbediening. 'Op de voorpagina van de Post staat in koeieletters VERTICALE DOODSKIST, naast een foto van de flat, van onderaf genomen. The News heeft gekozen voor TOREN DER VERSCHRIKKING, met dezelfde lay-out. In The Times... hier heb ik 't... staat op pagina drie: SCHRIJVER VIJFDE DODE IN FLAT IN UPPER EAST SIDE. Volgens hen werkt Connahay voor Merrill Lynch, maar dat zullen ze morgen wel rectificeren.' 'Het waait wel over,' zei hij, terwijl hij met zijn duim overschakelde van peuters op zeep en vervolgens op gorilla's in het oerwoud. 'Deze keer zal het een paar dagen langer duren, dat is alles.' 'De telefoon staat roodgloeiend. "Wie is de eigenaar van de flat? Wat vindt hij ervan?'" 'Klote. Wat vindt ie eigenlijk?'

'Ik raad met klem aan - en iedereen hier is het met me eens - om er onmiddellijk een public-relations deskundige bij te halen.' 'Wat moet die dan doen?' vroeg hij, de kanalen verder afzoekend. 'Een persconferentie geven? Dat houdt de belangstelling alleen maar warm.'

'Nee, nee, nee. Hij moet de zaak sussen. Een deskundige die de media zo ver krijgt dat ze hun aandacht zo snel mogelijk op iets anders richten.'

Hij ging rechtop zitten. 'Ken jij iemand die dat kan?' vroeg hij. 'Er zijn me twee mensen aanbevolen. Ze zijn peperduur en niet noodzakelijkerwijs aftrekbaar, hoewel we volgens mij met goede argumenten bij de belastingdienst kunnen aankomen.' 'De belastingdienst kan de pot op,' zei hij. 'Doe dat maar meteen. Het is een grandioos idee, Edgar. Jezus, in wat voor wereld leven we eigenlijk.'

'Ik ben blij dat het idee je goedkeuring kan wegdragen.' 'Wat heet,' zei hij. 'Ga maar meteen aan de slag.' Hij legde neer, bleef even stilzitten en glimlachte toen. Zette de t.v. uit, gooide de deken van zich af en stond op.

Hij liep naar het raam en schoof de rechterkant zo ver mogelijk open. Snoof de lucht diep op, zoveel als zijn longen konden bevatten, en rekte zich uit op zijn tenen...

Terwijl hij met zijn vuisten op zijn blote borst roffelde, ademde hij langzaam weer uit.

Vanzelfsprekend hing Alex aan de telefoon. 'Ik heb het journaal gezien. Wat vervelend, zeg. Kende je die man?' 'Nee,' antwoordde ze.

'Het is me het lijstje wel: zelfmoord, overdosis cocaïne...' 'Alex, ik ben aan het werk.'

'O. Sorry. Ik wilde alleen even gedag zeggen en horen hoe het met je gaat.' 'Uitstekend,' zei ze. 'De strengen knoflook hangen bij het raam en de crucifixen liggen onder handbereik.'

'Wat bedoel je?'

'Laat maar,' antwoordde ze.

Roxie belde. 'Jezus, wat jammer nou.' Probeerde haar op te monteren. 'Grote kans dat zijn smaak van geen kant deugde.' Vida Travisano kwam aan de deur, tot in de perfectie opgemaakt en geparfumeerd. Haar vingers met de roze gelakte nagels hielden het bovenstuk van een geborduurde avondjurk van ivoorkleurig satijn omhoog. De knoopjes op de rug had ze voor een deel dichtgemaakt, maar daar bleken haar nagels niet tegen bestand. Kay nam haar mee naar de keuken en bukte zich in het witte t.1.- licht om met half dichtgeknepen ogen de zijden lusjes over de satijnen parelknoopjes te schuiven. Vida stond haar vingertoppen te masseren. Nadat ze Vida's kousevoeten had besnuffeld, wijdde Felice zich verder aan haar feestmaal van zeebanket. 'Prachtig borduursel... India?' 'China. Shit. Heb jij alleslijm in huis?'

'Sorry, nee.' Ze maakte het volgende knoopje dicht. 'Waar ga je heen?' vroeg ze.

'Een diner in het Plaza,' antwoordde Vida. 'Een heleboel toespraken... De gouverneur komt ook. Vreselijk, hè, van die Sheer. Ik heb met hem gesproken! Een paar maanden geleden, in de lift! Hij had een grote plant gekocht op de markt in Third Avenue...' Ze slaakte een zucht. 'Je moet er niet aan denken dat hij daar al die tijd heeft liggen pocheren. Dat woord gebruikte die vent - zijn naam is me ontschoten - op de t.v.: gepocheerd.' Het hoofd met het blonde pagekapje werd omgedraaid. 'Ik hoop niet dat hij een vriend van je was of zo...'

Kay maakte glimlachend het volgende knoopje dicht. 'Nee, het was geen vriend van me,' zei ze. 'Zielig, hoor...'

Felice stapte naar de gang en ging zich zitten wassen.

'Naomi Singer heb ik wel gekend,' vertelde Vida terwijl ze aan een nagel pulkte.

Kay hield zich bezig met het volgende lusje en kneep haar ogen half dicht.

'We hebben een cursus gevolgd bij de joodse volksuniversiteit,' zei Vida. 'Zelfverdediging. We zijn een paar keer samen naar huis gelopen. Ben je er wel eens geweest? Aan Lexington Avenue?'

'Ik ben er een paar keer geweest voor een concert,' zei Kay. 'Er worden allerlei cursussen gegeven. Het is een joodse instelling, maar iedereen mag inschrijven.' Kay zei: 'Ze zal wel diep ongelukkig zijn geweest...' 'Zo gedroeg ze zich anders niet,' zei Vida. 'Maar dat zegt niet altijd alles. Naar buiten toe was ze juist heel opgewekt. Ze leek wel een beetje op jou: donker haar, ovaal gezicht. Maar niet zo knap. Kleiner. Ze kwam uit Boston. Waar kom jij vandaan?' 'Wichita.'

'Ik kom overal vandaan,' zei Vida. 'Mijn vader is generaal-majoor bij de luchtmacht.'

Terwijl ze weer een knoopje vastmaakte, zei Kay: 'The Times vermeldde niet wat er in die brief stond...'

'The Post heeft er stukjes uit gebruikt,' zei Vida. 'Ze zat in de put. Om van alles. Het milieu, racisme, atoomwapens, dat soort dingen. En dan was er nog een vent in Boston met wie ze een relatie had gehad. Ook hij kwam erin voor.' Ze zuchtte. 'Ze heeft Dmitri in ieder geval de schrik van zijn leven bezorgd.' 'Hoe dan?'

'Ze is bijna boven op hem terechtgekomen,' vertelde Vida. 'Hij was bezig die... je weet wel, die steunen te poetsen waar de luifel op rust. Hij was toen nog portier en Rafael de conciërge. Ze kwam pal naast hem neer. Hij zat onder het bloed. Hij en zijn vrouw en kind hebben van de eigenaar een week Disneyland cadeau gekregen, helemaal gratis.'

'Niet gek,' zei Kay tijdens het volgende knoopje. 'O, krenterig zijn ze hier niet,' zei Vida. 'Dat is maar goed ook, als er zoveel mensen de pijp uit gaan. Wie verlengt er nu zijn huurcontract?' Ze schudde zuchtend haar hoofd.' "Verticale doodskist..." Eng hoor. Ik heb het gevoel dat ik meespeel in een film met Jamie Lee Curtis.'